Birazdan nirvanaya ulaşacağım sanırım. O kadar daraldım, sıkıldım ki...Bu ne ya iş iş iş iş??? Neden bu kadar kendimi paralıyorum onu da bilmiyorumki. Hele de en çok sinir olduğum ne biliyor musunuz? Deli gibi çalışıp iş yetiştirmeye çalışırken başka insanların geviş getirmesi! Sonrada bana diyorlarki neden asabisin? Neden gerginsin? Neden acaba??? Sürekli adımı duymaktan sıkıldım, başı sıkışan benim yanımda alıyor soluğu!Ya bi düşün yakamdan beni rahat bırakın ya!
Habire çıt çıt çıt!!! Klavyenin tuşları ile parmakların yapıştı artık. Neden işi iş yerinde bırakamıyorum? Eve geliyorum kafamda hala iş, bu nasıl olacak, şunu nasıl halledeyim, yarın sabahtan şunları halledersen öğlene de bunu yaparsam falan filan derken yorgun argın uykuya dalıyorum. Sonra gece kabuslarla boğuşuyorum.
Bak yazarken bile gerildim zaten kaç gündür buraya yazı da yazamadım, kafamı kaldı yazacak?
Şu kısacık hayatta değer mi bu kadar kendini parçalamaya diyerekten de bu yazımı sonlandırmak istiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder